Istorija diplomatskih odnosa Crne Gore i Sjedinjenih američkih država, istorija je odnosa dvije prijateljske, savezničke države, koje vjekovima njeguju zajedničke vrijednosti, borbu za slobodu, pravdu i jednakost.

Rijetko koji naš zvaničnik je doživio ovacije poput generala Anta Gvozdenovića, oktobra 1918, na manifestaciji u Njujorku, prvog i jedinog ambasadora Kraljevine Crne Gore u SAD. U doba kada se odigrala završnica nestanka crnogorske kraljevine, toga dana je odato priznanje njenom doprinosu savezničkoj pobjedi u Prvom svjetskom ratu. Predsjednik Vudro Vilson u svom govoru pred Kongresom 8. januara 1918. iznio je svojih čuvenih 14. tačaka, koje su postale osnova izgradnje mira nakon I svjetskog rata. U Vilsonovoj 11. tački bila je predviđena obnova suvereniteta i Kraljevine Crne Gore.

                                     Izvor: digitalna biblioteka crnogorske kulture -Montenegrina

Skoro vijek kasnije, Crna Gora je bila saveznica koja je podržavala američku politiku na Zapadnom Balkanu, dok nas je oslobađala od zločinačkog režima Slobodana Miloševića, a Amerika je bila naš oslonac za suprotstavljanje velikosrpskoj ideologiji otvarajući put Crne Gore ka slobodi i nezavisnosti. Ista ideologija koja nam je bila neprijatelj 1918, pa 1999, danas stanuje u vladajućim strukturama Crne Gore.

Nećemo se na ovom mjestu naširoko baviti analizom nedavno održanih izbora, ali činjenica je da su pobjedu na izborima odnijeli ljudi koji su pod direktnim uticajem Srpske Pravoslavne Crkve. Iste one Crkve koja je bila jedan od glavnih inspiratora i potpirivača građanskog rata u kojem je nestala Jugoslavija. Iste one Crkve koja je otvoreno i ekstremno anti-globalistička, suprostavljena evro-atlanskim integracijama kao i svakoj progresivnoj ideji na kojoj ovakve integracije počivaju, a čiji sveštenici često vide Sjedinjene Američke Države kao jednu od zemalja koja je pod direktnim uticajem Antihrista. Ista ova Crkva i nova vladajuća većina koja ima njihovu podršku, pod svoje okrilje okupljaju onaj najretrogradniji dio populacije koji, osim toga što je u ratu sa svim progresivnim i plemenitim idejama, negira crnogorsku naciju, crnogorsku istoriju i crnogorsku državnost posmatrajući našu domovinu kao dio “srpskog sveta”.

Njihove pristalice su po kafanama i ulicama slavile stradanje američkih građana 11. septembra 2001., smatrajući to božijom kaznom za srpske žrtve NATO bombardovanja, kao što danas proslavljaju pobjedu tog istog “srpskog sveta”, uvijek prizivajući nove žrtve, nova etnička čišćenja. Ne treba podsjećati na riječi pokojnog mitropolita Rista Radovića kojima proklinje tri puta i tri hiljade puta svakoga ko nije vjeran majčici Rusiji, odnosno ko je vjeran NATO-u i Americi.

Četrnaest tačaka su navedene u govoru predsjednika SAD Woodrowa Wilsona na zajedničkoj sjednici Kongresa dana 8.1. 1918.

Zastave SAD i Crne Gore gorjele su na istoj toj lomači koju su potpalili do juče “ugroženi hrišćani”, a danas “prva demokratska vlast”.

A Crnogorci su i tada bili Montenegrini, Milogorci, Dukljani, Soroševi plaćenici i sektaši. Sva ratnohuškačka retorika i neviđena medijska hajka nad Crnom Gorom i Crnogorcima, koju je pred parlamentarne izbore 2020 sprovodila Srpska pravoslavna crkva pomognuta logistikom i novcem iz Srbije, kao da je prošla nezapaženo, prećutana je, između ostalih i od strane američke ambasadorke.

Zato je zabrinjavajuće da baš sa te adrese krene čitava hajka protiv novinarke Tamare Nikčević i to zbog pitanja koje se sada pitaju svi građani Crne Gore. Osudi novinarke Nikčević odmah se pridružio i Marko Milačić, koji je svoju političku popularnost sticao paljenjem zastava NATO i SAD, Zdravko Krivokapić koji je dočekivao zloglasnog Nikolu Kavaju, srpskog nacionalistu osuđenog upravo u SAD za terorizam.Opet čujemo ćutanje svih boraca za ljudska prava, ali i lavež ugroženih novinara po Crnoj Gori, ugroženih Srba u Crnoj Gori, i generalno svega ugroženog – ne bi li rastrgli i ugrozili Tamaru Nikčević.

"Kongres ne smije donijeti nikakav zakon koji se odnosi na ustanovljavanje religije, ili zabranjivanje njenog slobodnog praktikovanja; ili uskraćuje slobodu govora ili štampe; ili pravo građana na mirno okupljanje, te da od Vlade traže ispravljanje nepravdi". (Prvi amandman Ustava SAD)

Besmisleno je da američku ambasadorku brane i zastupaju oni koji su u strahu od nove američke administracije i najava njenog aktivnijeg angažmana na našim prostorima, a u čemu progresivne snage Crne Gore vide prostor za jačanje međusobnog povjerenja i produbljivanje saradnje sa SAD i njihovim diplomatama u Podgorici.

Kao Crnogorci, Crnu Goru kao tada, tako i sada, vidimo kao istinski integrisan dio zapadne civilizacije kroz jačanje ideala i vrijednosti te iste civilizacije. Jedna od suštinskih vrijednosti u ovom smislu jeste sloboda govora, a upravo Sjedinjene Američke Države u svijetu prepoznate kao promoter i stožer ideje slobodnog i nezavisnog novinarstva. U ovakvom medijskom miljeu, gdje se svakodnevno blati i kleveće Crna Gora i sve što ona predstavlja, dok svjedočimo sunovratu svih ljudskih, etičkih standarda, očekujemo barem da nam je dozvoljeno da se odbranimo. Pa i da se upitamo se da li smo u ovoj borbi sami, tim prije, što branimo iste ideale.

Anglo – američka uloga u “crnogorskom pitanju”