Društvo

”Najveća greška međunarodne zajednice je što sud u Hagu nije obuhvatio Crkvu Srbije”

Feb 06, 2022 1 Komentara

(15 riječi)

Najveća greška međunarodne zajednice je što sud za ratne zločine u bivšoj Jugoslavije, poznat kao Tribunal u Hagu, nije obuhvatio medijske poslenike i Crkvu Srbije, jer je njihov doprinos mržnji, podjelama i podsticanju na zločin nemjerljiv uoči ratova na tlu bivše Jugoslavije, u toku njih i poslije njih. Bilo je optužnica na haškom Tribunalu protiv političara za slična djela, pa je još manje razumljivo zašto je pošteđena Crkva Srbije, koja je nesumnjivo najveći pokrovitelj zločina u bivšoj Jugoslaviji, uz političko rukovodstvo Srbije, saopšteno je iz organizacije Montenegrin American Association ”Cetinje” iz Los Angelesa.

Ostatak saopštenja prenosimo integralno:

Niko već stoljećima ne njeguje mit o vječito ugroženoj Srbiji i Srba kao žrtvi, istovremeno zagovarajući ekspanziju i dominaciju Srbije, kao što to čini srpska pravoslavna crkva. Iako je mir na zaraćenim područjima bivše Jugoslavije devedesetih godina prošlog stoljeća davao mogućnost Srbima sa tih područja za mirniji život i suživot sa drugim narodima, srpska crkva je odbacila gotovo sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Njen ratnohušački radikalizam je prednjačio čak i u odnosu na zvanični Beograd. Nakon potpisivanja Dejtonskog mirovnog ugovora Sinod SPC, nezadovoljan postignutim rješenjem, proglašava patrijarhov potpis nevažećim. Avnojevske granice Srbije više su nego dvostruko manje od “srpskog istorijskog prostora” – piše 2002. godine “Pravoslavlje”, časopis srpske crkve.

Počev od okupacije jedne trećine hrvatske teritorije srpskim trupama, rata u Bosni, rata na Kosovu, malo je onih koji su okrvavili ruke a da nijesu blagosiljani od strane Crkve Srbije i njenih popova. Kada se narod bježanjem spasavao nakon hrvatske oslobodilačke operacije Oluja nije se našao nijedan pop Crkve Srbije da im ponudi makar vodu, a ne, daleko bilo, utočište kad su stupili na tle Srbije, iako su vrlo aktivni bili kad su ih pobunjivali protiv hrvatske države. Nakon svih stradanja na tlu bivše Jugoslavije, miliona prognanih, stotina hiljada pobijenih, još više osakaćenih, Crkvi Srbije nije dosta zla, niti je ikada pomišljala da preispita svoju ulogu u svemu tome. Poslije Hrvatske, BiH i Kosova, na red je došla Crna Gora, koja je nekako uspjevala da održi mir na svojoj teritoriji i pored brojnih izazova u kojima je Crkva Srbije imala umješane svoje prste.

Dovoljno je pročitati formulaciju u Zakonu o crkvama i vjerskim zajednicama Srbije, u članu 11, stav 2 da „Srpska Pravoslavna Crkva ima izuzetnu istorijsku, državotvornu i civilizacijsku ulogu u oblikovanju, očuvanju i razvijanju identiteta srpskog naroda“, pa da se razumije zašto je u Crnoj Gori veliki broj Crnogoraca u potonjih 30 godina, pod uticajem vjere, promijenio svoj identitet i, umjesto svoje svete Crkve, koja je vazda bila uz Crnogorsku državu i uz Crnogorce, prihvatio Crkvu druge države i nacije, koja je instalirana u Crnoj Gori na nezakonit način, na način protivan crkvenim kanonima i zakonima Crne Gore prije nešto više od jednog stoljeća. Crkvu koja je, umjesto hrišćanskog učenja, prigrlila klerofašističko, ljotićevsko svetosavlje, nastalo tridesetih godina XX stoljeća, čiji su osnivači slavili Hitlera, ubijanje Jevreja, Dimitrija Ljotića i njegove fašističke falange, zloupotrijebivši i samoga svog sveca, Sv. Savu, u nečasne svrhe. Jednako kao što ga zloupotrebljavaju u izmišljenim pričama o 800 – godišnjem kontinuitetu na tlu Crne Gore, povezujući njegovu hirotoniju u arhiepiskopa sa nacionalnom crkvom, iako sam Sv. Sava skoro da nikada nije pomenuo Srbe u svojoj zaostavštini.

Jasno je da iza svega stoji ideja stvaranja Velike Srbije i oživljavanje ideja o nekakvom „Dušanovom carstvu“, iako je ta osvajačka tvorevina trajala samo nekoliko godina. Zamislite samo da Njemci počnu da pričaju o „Hitlerovom carstvu“ na osnovu toga što je Njemačka okupirala cijelu Evropu za četiri godine? Odavno je aksiom da bez teritorije Crne Gore ideja velike Srbije postaje samo iluzija nepopravljivih srpskih nacoša, zato su Crkva Srbije i zvanični Beograd upregli sve svoje resurse da iskoriste posljednji momenat koji su im dale međunarodne okolnosti, izbor Trampa za predśednika USA, naklonost Njemačke Beogradu i još ponekih evropskih centara, finansijska i propagandna umješanost Rusije u porast desničarskih, antievropskih ideologija u samoj EU. Anticivilizacijske i političke, anticrkvene litije po Crnoj Gori, lažima zavedeni vjernici, podržane su od slijepe međunarodne zajednice, što je dovelo da civilizacijskom sloma u Crnoj Gori promjenom vlasti. Dosta je vremena trebalo međunarodnoj zajednici da shvati svoju grešku, s tim da još uvijek pokušavaju da sa pojedinim krivcima za sunovrat Crne Gore obezbjede kakav takav otklon od dosadašnje politike, umjesto da rezolutno zaustave divljanje velikosrpskog klerofašizma i u Crnoj Gori i u njenom okruženju!

Ono što je sadašnja vlast u Crnoj Gori uradila tekstom tzv. Temeljnog ugovora, koji namjeravaju da potpišu sa Crkvom Srbije, nije ništa drugo do stavljanje tačke na projekat velike Srbije, jer davanje Crkvi Srbije prerogativa države u državi, mogućnosti da vaspitava generacije u duhu klerofašističkog svetosavlja i preobraća svijest građana Crne Gore uplivom u sve pore društva, znači nestanak hiljadugodišnjeg trajanja crnogorske države i identiteta koji je stvaran kroz slobodarsku tradiciju, danas ugroženu od onih koji su pola milenijuma bili tuđe roblje. Zaludu su magle politikanata koji su i doveli Crnu Goru u sadašnju poziciju, da se neće niđe odlučivati o Crnoj Gori do u Crnoj Gori. Ta ograničena svijest nije sposobna da shvati da promjenjena svijest građana Crna Gore sigurno neće njega pitati što će biti sa Crnom Gorom, ako su te tzvrdnje uopšte iskrene.