Društvo

ZBIGNIEW RAU: Sloboda i jednakost nacija jedina su odbrana od prijetnje imperijalizma

Avg 24, 2022 0 Komentara

(15 riječi)

Ruska agresija na Ukrajinu označila je kraj ere u istoriji Evrope kojom je dominiralo uvjerenje da se još jedan veliki rat na kontinentu ne može dogoditi s obzirom na traumatska iskustva 20. vijeka, dok sve evropske nacije dijele želju za mirom. Suočeni s tragičnim preokretom događaja, shvatili smo da imperijalizam nije samo istorijska kategorija već žila kucavica modernog svijeta koja svojom razornom snagom, u različitom stepenu, utiče na svakog od nas. Štaviše, postalo je jasno da se imperijalizam ne može integrisati sa slobodnim svijetom na trajnoj osnovi, a kamoli na harmoničan način, zatvaranjem očiju pred imperijalističkim ambicijama, sklonostima ili pukim navikama, pristajanjem na rasuđivanje i djelovanje u smislu sfera uticaja, ili priznavanjem istorijskih prava ili posebnih ekonomskih interesa najmoćnijih država.

Kao takva, ruska agresija na Ukrajinu postala je poziv na buđenje za Evropu i podstakla je temeljno razmišljanje o njenoj budućnosti. Kao što je svojstveno svakom takvom razmišljanju, uslijedila je debata, koju je pokrenuo kancelar Olaf Šolc iz Savezne Republike Njemačke, ukazujući na Evropsku uniju kao antitezu imperijalizma i pozivajući na njeno značajno jačanje u sadašnjoj strateškoj stvarnosti širenjem obima odluke donesene većinom glasova i ukidanjem prava veta. Takvo rješenje bi ustupilo mjesto preuzimanju vođstva Njemačke u znak priznanja odgovornosti za naš kontinent pred imperijalističkom prijetnjom.

Oslanjajući se na svoje istorijsko iskustvo koje je postalo žrtva imperijalizma susjeda i na vlastitu antiimperijalističku tradiciju i političku misao, Poljska ima posebno pravo i obavezu da se uključi u debatu. Navedena politička misao, zasnovana na uvjerenju da su svi ljudi i nacije slobodni i jednaki, sadržana je u nekim od najjednostavnijih krilatica koje su se prenosile kroz vijekove: „, Jednaki sa jednakima, slobodni sa slobodnima! ”; “Ništa o nama bez nas!”; “Za našu i vašu slobodu!”. Adam Ježi Čartoriski je prenio njihovu suštinu jednostavnim, ali krajnje smislenim riječima kada je 1830. napisao: „Svaka nezavisna nacija – poput pojedinca u zajedničkom poretku – ima pravo da ima vlastitu vladu i da gradi društvenu sreću na način na koji smatra da treba. Nijedna druga nacija, dakle, nije u poziciji da vlada prvom, a još manje da je smatra svojom svojinom ili oruđem, nema pravo da se miješa u ono što smatra dobrim za razvoj vlastitog domaćeg prosperiteta i blagostanja. Ni pod kojim izgovorom strana intervencija ne može narušiti zajednički sistem, kako bi sliom, što je suprotno prirodi i zakonima, dvije nacije pretvorile u jedno društvo.”

Iz poljske perspektive, za današnju Evropu imperativ je odbrana slobode i jednakosti kako pojedinaca tako i naroda u gotovo svakom kutku našeg kontinenta. U Ukrajini bi ukrajinski narod trebao biti slobodan da izabere svoj identitet, uređenje, politička opredjeljenja i vojne saveze, te da odluči kada će nastaviti borbu za nezavisnost i kada će sjesti za pregovore s Rusijom. Njihova sloboda znači i suverenu jednakost prema bilo kojoj drugoj suverenoj državi, što je jednako neotuđivosti teritorijalnog integriteta Ukrajine. Ta sloboda i jednakost Ukrajine zahtijevaju sveobuhvatnu političku, diplomatsku, ekonomsku, a posebno vojnu podršku pružanjem zemlji sredstava za efikasnu odbranu svoje nezavisnosti.

Lažna podrška ili nikakva podrška svodi se na čisto pridržavanje imperijalističke teze da nacije ne uživaju jednaku državnost, moralni status i zaštitu međunarodnog prava, dok njihovu sudbinu, stanje ili položaj mogu određivati imperije ili dogovori sila. Da bi princip slobode i jednakosti nacija bio univerzalan i poštovan u odnosu na sve evropske narode, Ukrajina mora pobijediti uz našu podršku, dok ruski imperijalizam mora biti zaustavljen i savladan.

Ipak, pokušaj da se zaustavi i nadjača imperijalizam u Evropi ne smije se svoditi na odnose između Rusije i Ukrajine, ili između Rusije i drugih zemalja kojima je oduzela teritorijalni integritet orkestrirajući beskrajne ili „zamrznute“ sukobe, kao što su Moldavija ili Gruzija . Ali težnja za dominacijom nad svojim partnerima, nametanjem svojih argumenata, zanemarivanjem njihovih prava, interesa i potreba ili ne obraćanjem pažnje na njihove proteste – jednom riječju, imperijalističke tendencije – često se viđa i u Evropskoj uniji. Štaviše, teško da bi se neko ko ima bliži uvid u stvarnost Unije složio da je nedostatak težnji najmoćnijih država članica da prevladaju među primarnim nedostacima evropskih integracija. Slično tome, bilo bi teško naći bilo koga spremnog da tvrdi da su napori za dominaciju efikasna prepreka ruskom imperijalizmu koji prodire u EU. Stoga, ako se složimo oko neophodnosti reformisanja procesa donošenja odluka u EU, pomenuta reforma treba da bude usmerena na obuzdavanje nastojanja dominacije stvaranjem povoljnih uslova za autentičnu slobodu i jednakost država članica, i na taj način ukrotivši sve imperijalne težnje i prakse.

To je zato što, suprotno uobičajenom mišljenju, same međunarodne organizacije nisu antiteza imperijalizma. Međunarodna organizacija može postati samo ako je zasnovana na slobodi i jednakosti svih svojih država članica. Drugim riječima, kada su sve njene strukturne institucije i praksa, političke inicijative i ekonomski poduhvati usmjereni na gore spomenutu slobodu i jednakost. Stoga, svaki nedostatak slobode i jednakosti država članica EU, bez obzira na oblik, Uniju čini posebno ranjivom kada je suočena s ruskim imperijalizmom, budući da potonji nema ništa za ponuditi osim vlastitog modela politike i modusa operandi. Tražeći partnere značajnog ekonomskog ili demografskog potencijala, po mogućnosti podržane sopstvenim modelom imperijalne politike koji se sprovodio kroz istoriju, ruski imperijalizam nudi privilegovani oblik ekonomske i političke saradnje. Drugim riječima, imperijalizam nudi transformaciju kontinenta na njegovu ličnost i sliku, odnosno na dogovor sila s vlastitim udjelom Rusije i zajednički definisanim sferama uticaja.

Dakle, koji su razlozi deficita slobode i jednakosti država članica EU koji otvara put takvim imperijalnim prijetnjama? O najvećem deficitu slobode svjedoči sve češće odlučivanje većinom glasova, zbog čega raste nejednakost članica Unije. Male i srednje države, koje su nesrazmjerno manje sposobne da grade efikasne koalicije, uključujući koalicije za blokiranje, osuđene su na gubitak kada pokušavaju same da brane svoja prava, interese ili potrebe. A kada su nadglasani, o njihovoj sudbini odlučuju drugi, što znači da je njihova sloboda suštinski narušena. To je zato što sloboda znači da budemo podložni zakonu koji sami stvaramo snagom svoje volje. Pošto smo podložni odredbama ovog zakona, podložni smo svojoj volji i stoga ostajemo slobodni.

Deficit jednakosti najjasnije otkriva neravnoteža u eurozoni, gdje se fiskalna i ekonomska neravnoteža okoštavaju. Od kada su neke države usvojile zajedničku valutu, nisu mogle da se razvijaju održivo i skladno, dok druge ostvaruju stalni izvozni suficit, suprotstavljajući se apresijaciji sopstvene valute zahvaljujući kontinuiranoj ekonomskoj stagnaciji u drugim državama. Stoga je to sistem koji radikalno smanjuje bitnu komponentu jednakosti – jednakost šansi.

Deficit u slobodi i jednakosti svodi se na konsolidaciju institucionalne i funkcionalne podjele država na male i srednje, odnosno veće i najveće, ne samo s neupitnom ekonomskom prednošću i demografskim potencijalom, već i s pravom glasa u procesu donošenja odluka u EU, koji male i srednje države nisu u stanju da uravnoteže čak ni zajedničkim djelovanjem. Trajnost i praktična neprikosnovenost ove podjele dovodi do sistemske, političke i ekonomske dominacije prvih nad drugima. Ova dominacija otvara put za intenziviranje nacionalnih interesa dominantnih država na račun onih kojima dominiraju. Garancija uspjeha ovog procesa je da dominantne države imaju neupitnu sposobnost da svoje posebne nacionalne interese predstave i definišu kao zajedničko dobro svih država članica Evropske unije. To je uslov koji pruža plodno tlo i za nastojanja ruskog imperijalizma i imperijalne prakse unutar same Evropske unije.

Sjeverni tok služi kao spektakularna studija slučaja. Prihvatanje ponude trajnog pristupa jeftinijem ruskom gasu trebalo je da obezbijedi konkurentsku prednost na zajedničkom tržištu u zamjenu za neformalno prihvatanje ruske sfere uticaja na postsovjetskom prostoru. Premošćivanje jaza između ključnih političkih interesa ruskog imperijalizma i ekonomskih ambicija najmoćnije države u Evropskoj uniji dovelo je do njene trajne transformacije prema imperijalističkom modusu operandi. Dobijanje dominantne tržišne pozicije došlo je na račun ne samo podrivanja jednakih uslova igre, već i zbog toga što su evropske ekonomije postale zavisne od ruskih snabdevanja energentima i bezbjednosnih interesa nekih država članica EU i Ukrajine. Politička saradnja s Rusijom preferirana je i po cijenu lojalnosti prema saveznicima, posebno onima koji su najizloženiji ruskim imperijalističkim zahtjevima na istočnom krilu NATO-a. Sve ove akcije nisu bile slučajnost, već rezultat smišljene, ciljne i dosljedno vođene strategije koja je predstavljena kao čisto ekonomski evropski projekat od ekonomske koristi za sve, odnosno dio zajedničkog dobra država članica.

Ali kada je kao rezultat ruske agresije na Ukrajinu ova strategija sada propala, opšte dobro je redefinisano kao evropska solidarnost. Prestanak konkurentske prednosti Njemačke na zajedničkom tržištu rezultirao je prijedlogom – na kojem je Njemačka insistirala – da sve države članice dobrovoljno smanje potrošnju plina za 15%, uključujući i one zemlje koje su uporno upozoravale svoje evropske partnere da ne postanu zavisne od Rusije.

Još jedna važna ilustracija imperijalne prakse unutar EU je slučaj Grčke. Od stvaranja zone eura, njemačka privreda održava pozitivan trgovinski bilans, dok se privreda Grčke (kao i drugih južnoevropskih zemalja) bori sa izazovima stagnacije, padom konkurentnosti i, kao posljedicom, rastom duga. Ali i pored toga, jedinstvena valuta je predstavljena kao korisna za sve zemlje evrozone i kao njihovo zajedničko dobro. Ekonomska kriza 2010. godine otkrila je dijalektičku prirodu ovog dobra. Zajedničko dobro je bio uspjeh stranog kreditiranja, uglavnom njemačkih finansijskih institucija, i izvoza, takođe pretežno njemačkih kompanija. Tokom krize pokazalo se da opšte dobro uključuje prebacivanje svih troškova neispravnog sistema koji stimuliše zaduživanje evropskog juga na Grke – uprkos činjenici da je problem duga svih južnoevropskih zemalja samo druga medalje procvata njemačkog izvoza.

Dakle, današnji evropski poredak, poredak EU, ne štiti nas od erozije slobode i jednakosti država članica, trenda koji, kako je iskustvo pokazalo, vodi ponovnom rađanju imperijalizma. U tom kontekstu, prijedlog da se stvore institucionalni uslovi da Njemačka preuzme vodeću ulogu u Evropskoj uniji samo bi značajno pogoršao ovaj nedostatak slobode i jednakosti. Shodno tome, ako njemačka ponuda želi da odbrani EU od imperijalizma, što Njemačka smatra odgovornom da učini, Uniji nije potrebno njemačko vođstvo, već njemačko samoograničavanje. Tek tada će ta sloboda i jednakost država članica omogućiti da EU postane željena antiteza imperijalizma.

Kao što imperijalizam predstavlja temeljnu prijetnju Evropskoj uniji, tako i njegova efikasna odbrana zahtijeva temeljne reforme. Stoga sloboda država članica zahtijeva, u principu, radikalno jačanje evropskog konsenzusa i njegovo priznavanje kao kamena temeljca djelovanja i saradnje EU. Jednakost između država članica zahtijeva vraćanje jednakih mogućnosti za njihov razvoj, što zauzvrat mora dovesti do reforme eurozone. Radikalizam ove reforme ne smije, a priori, spriječiti bilo kakvo rješenje kao što je sistemsko i djelimično otpuštanje duga za neke članice eurozone ili bilo privremeno ili trajno vraćanje na njihove nacionalne valute. Štaviše, reformski zamah i smjer promjena trebaju doći od samih država članica, a ne od institucija EU. Na tim državama je da predstave i definišu opšte dobro, odnosno principe blagostanja i razvoja svih njih i, shodno tome, da odrede odgovarajuće sfere nadležnosti tih institucija. Nadalje, reformski napori moraju biti zasnovani na pretpostavci da oni koji su bili pogođeni imperijalističkom politikom treba da doprinesu više djelotvornoj odbrani od imperijalizma od onih koji su to sami praktikovali u prošlosti.

Ako ne uspijemo preduzeti takvu reformu, ako ne branimo ideju i praksu slobode i jednakosti nacija naspram imperijalnih prijetnji, pomoći ćemo da dođe do intelektualnog i političkog nazadovanja u poređenju sa stoljećima evropskog napretka i nasljeđa .

Iz tog razloga, suočeni smo s egzistencijalnim izazovom, koji nikako nije novina u iskustvu Evrope. U zoru naše ere takođe je morala da se razriješi dilema da li Rim treba da ostane republika slobodnih i ravnopravnih građana ili da preuzme karakteristike susjednih helenističkih monarhija. Oni koji su branili republiku prikladno su upozorili da Rim na kraju neće preživjeti takvu helenističku imperijsku transformaciju. Vrijedi se danas sjetiti njihovog upozorenja.