Društvo

Mateusz Morawiecki: Relevantnost istorije Drugog svjetskog rata

Sep 05, 2022 0 Komentara

(15 riječi)

( Autor je premijer Republike Poljske. Bio je član tima koji je pregovarao o uslovima ulaska Poljske u Evropsku uniju. Diplomirao je istoriju na Univerzitetu u Vroclavu, studije poslovne administracije na Tehnološkom univerzitetu u Vroclavu i Državnom univerzitetu Central Connecticut.)

Drugi svjetski rat počeo je 1. septembra 1939. godine. Treći njemački Rajh je, ničim izazvan i bez ikakve najave, započeo invaziju na Poljsku. Jedno od prvih ratnih činova bilo je granatiranje poljskog skladišta municije na poluostrvu Westerplatte. Vatru prema poljskim vojnicima otvorio je bojni brod "Schleswig-Holstein", koji je ranije stigao u Gdanjsk u navodno mirnu posjetu.

Podsjećam na ove osnovne činjenice 83 godine nakon izbijanja Drugog svjetskog rata, jer ova vremenska distanca čini evropska društva sve manje svjesnima geneze događaja koji su oblikovali modernu Evropu. Što je manje direktnih svjedoka tih događaja među nama, to je sjećanje na ratna vremena krhkije i veća odgovornost za brigu o istini leži na našim plećima. A ulozi ove odgovornosti danas su veći nego bilo kada u poslijeratnoj historiji.

Predratna Evropa upala je u zamku Drugog svjetskog rata, jer godinama nije bila u stanju razumjeti i pravilno procijeniti prijetnje koje su predstavljale dvije totalitarne ideologije. Sovjetski komunizam i njemački nacizam bili su potpuno nezamislive pojave za tadašnju političku elitu. Posebno se nacizam i masovna fascinacija Nijemaca Hitlerom nisu uklapali u granice evropske mašte. Uostalom, Njemačka je godinama ostala uzor visokorazvijene kulture, nepodložne masovnom ludilu.

Od samog početka svoje vladavine u Njemačkoj, Hitler nije krio svoje imperijalne ambicije. I korak po korak, ostvario je te ambicije, prvo anšlusom u Austriji, a zatim aneksijom Čehoslovačke. Svaki od ovih koraka naišao je na pasivan stav Evrope, koji je zavaravao da se rat može izbjeći ako se zadovolje njemački apetiti. Cijena mira trebala je biti zarobljeništvo nacija i država koje je Njemačka priznala kao svoju sferu uticaja, svoj vlastiti Lebensraum.

U tom kontekstu, Poljska je bila izuzetna. Hitler je često dovodio u iskušenje Poljake ponudom saradnje u zamjenu za status podređene države, ali nijedan od ovih predloga nije prihvaćen. Stoga je za Njemačku mogla postojati samo jedna odluka - invazija. U isto vrijeme, Hitler je imao dvije brige. Prva se odnosila na reakciju Zapada na napad na poljskog saveznika. Druga je bila reakcija Sovjetskog Saveza, koji je zvanično bio neprijateljski raspoložen prema Trećem Rajhu.

Dva totalitarizma, uprkos brojnim razlikama, ujedinila je želja da se uništi poljska država. Treći rajh i SSSR su 23. avgusta 1939. potpisali pakt o nenapadanju, a u tajnom dodatnom protokolu naveli su podjelu Poljske, Litvanije, Letonije, Estonije, Finske i Rumunije. Pakt Ribentrop-Molotov zapečatio je sudbinu Centralne i Istočne Evrope. Dana 1. septembra Njemačka je napala Poljsku, 17. septembra Crvena armija je napala na drugu stranu. Poljska je postala prva krvava žrtva rata, a Hitler i Staljin su osjetili dvostruku pobjedu. Ne samo da su iskoristili svoju ogromnu vojnu prednost za munjevit trijumf, već su naišli na nikakvu konkretnu reakciju zapadnih nacija.

Savremena Evropa izgrađena je na sjećanju o pobjedi nad nacizmom i, istovremeno, na sramnom negiranju istine o pasivnosti u prvoj fazi rata. Kada je Poljska krvarila kao prva koja se suočila sa zločinačkim režimom u Parizu ili čak Londonu, mnogi su još vjerovali da će se Hitler zaustaviti u Varšavi. Ubrzo će saznati koliko su pogriješili.

Ono što se dogodilo Poljskoj i ono što se dogodilo na njenoj teritoriji tokom njemačke okupacije je istorija potpune degeneracije. U Poljskoj su Njemci počinili najokrutnije zločine. Upravo su u Poljskoj izgradili većinu infrastrukture koja je korišćena za jedan od najstrašnijih zločina u istoriji - Holokaust. U mnogim zapadnim zemljama, okupacija je bila bolno iskustvo koje se može preživjeti. U međuvremenu, u Poljskoj su se milioni Poljaka i Jevreja svakodnevno borili za opstanak i tretirani su kao podljudi. Nacija "gospodara" je od samog početka osudila jevrejski narod na likvidaciju. Poljski narod je klasifikovan kao ropski narod, čiji veliki dio takođe mora biti ubijen.

Svijest da je Njemačka pretvorila Poljsku u pakao na zemlji, vrlo je sporo dopirala do Zapada. Simbolična je priča o Janu Karskom, koji je jedan od prvih u Sjedinjenim Državama dostavio izvještaj o njemačkim zločinima - istrebljivanju Jevreja. Pa čak i tada, uprkos činjenici da je rat trajao mnogo mjeseci, Zapad nije bio spreman da prihvati potpunu istinu.

Sposobnost suočavanja sa istinom o Drugom svjetskom ratu naša je dužnost ne samo prema prošlosti, već i prema budućnosti. Činjenica da je poslijeratna Njemačka tako brzo inkorporirana u međunarodnu zajednicu bez potrebe za temeljnim izvještajem o ratnim zločincima, otvorila je vrata relativizaciji zla. U politici rijetko ima mjesta moralisanju, ali kada je riječ o vrednovanju totalitarizama, ne možemo sumnjati – bilo je to apsolutno zlo, a počinioci su se jednom zauvijek isključili iz ljudske zajednice. U međuvremenu, sve češće čujemo i čitamo o saučesnicima žrtava. Odavde je samo korak od potpunog preokretanja istorije i prevrtanja na glavu. Što se tiče Poljske, ovaj korak je preduzeo niko drugi do Vladimir Putin. Godinama ruska propaganda pokušava uvjeriti svijet da je Poljska odgovorna za izbijanje Drugog svjetskog rata. Laž toliko drska da je apsurdna, to je jedna od osnovnih karakteristika totalitarne propagande.

Istorijska poređenja su izdajnička, ali danas je od njih teško pobjeći. Ako bismo genezu Drugog svjetskog rata prepisali u moderne uslove, vrhunac bi bio ruska invazija na Ukrajinu. Činjenica da se to dogodilo - znači da su mnoge zemlje zaboravile lekcije iz 20. vijeka. Suočavamo se sa oživljavajućim carstvom s totalitarnim sklonostima. Prije 83 godine, Poljska je prva odbila da se pokori. Odabrala je da bude vjerna slobodi, da bude vjerna vrijednostima koje su zatekle zapadnu civilizaciju. I izdali su je saveznici. Ako se vraćamo na ovu priču, to nije samo zato da je se sjetimo, već i da ne pravimo iste greške kao tada.

Mateusz Morawiecki

Tekst je objavljen zajedno sa poljskim mjesečnikom Sve što je najvažnije/Wszystko co Najważniejsze u istorijskom projektu sa Institutom za nacionalno sjećanje i Poljskom nacionalnom fondacijom.