Piše: Miroslav Ćosović

Nedavno su se na internetu pojavili izvodi iz srbijanskog udžbenika “Istorija za četvrti razred gimnazije opšteg tipa i društveno-jezičkog smjera”, koje je za upotrebu u školama u Srbiji od školske 2021/22. godine odobrilo Ministarstvo prosvjete Srbije. Autori udžbenika su Duško Lopandić, Ratimir Milikić i Manja Milinović, dok je izdavač “Novi logos” iz Beograda.

U SRBIJI UDŽBENIKE PIŠU KALUĐERI

Srbija je zemlja na čelu koje je srbonacista koji je izjavljivao da će za svakog ubijenog Srbina ubiti 100 muslimana. Srbonacizam se u toj zemlji brižljivo uzgaja i njeguje. U skladu sa činjenicom da je na čelu Srbije srbonacista, istorijske istine u Srbiji koriguju najzatucaniji ljudi – kaluđeri, isti oni ljudi koji tvrde da je ženski rod nastao iz muškog rebra.

Još prije 7 godina sam napisao tekst “Kako je patrijarh SPC Irinej tražio da se prepravi udžbenik iz istorije” i u njemu (ništa se nije promijenilo): “Cijela etnička istorija Srba koja je prikazana u udžbenicima i u medijima, je jedna velika laž.”

Takođe ovih dana u Srbiji je aktuelna još jedna afera sa kaluđerima, koji sa uspjehom zabranjuju i udžbenike iz biologije.

Pomenuti srbijanski udžbenik iz istorije, bar u dijelu koji se odnosi na Crnu Goru, sastavljen je od čistih laži i od poluistina, a izreka kaže “poluistina je cijela neistina”. Tako na primjer, u tom udžbeniku stoji da su Budvu i Boku 1918. oslobodile srpske jedinice a jedina i cijela istina je – nikakvih oružanih borbi za oslobođenje Budve i Boke 1918. godine nije bilo

 O LOPANDIĆU JE PISAO BORISLAV CIMEŠA, PRIJE SKORO 20 GODINA

Jedan od autora udžbenika je i Duško Lopandić. Lopandić je provjereni i dokazani mitoman, još prije skoro 20 godina o njemu i njegovim ‘umotvorinama’ pisao je Borislav Cimeša, koji je tekst objavio u Crnogorskom književnom listu.

Evo Cimešinog teksta, starog skoro dvije decenije:

Borislav Cimeša: EVROPA KAO POTOMSTVO NEMANJIĆA

Svi današnji suvereni kraljevske krvi u Evropi daleki su potomci raškog velikog župana Uroša Prvog, strica Stefana Nemanje ustvrdio je nedavno u svojoj knjizi “Letopis velikih župana” njen autor Duško Lopandić u tom času kao predstavnik Srbije, direktor Direkcije za Evropsku uniju pri SMIP-u državne zajednice Srbija i Crna Gora, potvrđujući time još jednom da aktuelna srpska država posredstvom neoromantičara i pseudoistoričara još uvijek hramlja na štakama mitske prošlosti zbog čega nije pouzdan partner ni Crnoj Gori ni Evropi u budućim evro-atlantskim integracijama.

Kralj Ferdinand i kraljica Isabela, vladari Kastilje za čiji račun je Kolumbo pronašao Ameriku, predsjednici SAD Teodor Ruzvelt i Frenklin Delano Ruzvelt, Ledi Di-princeza Dajana, filmska diva Bruk Šilds, sadašnja holandska kraljica Beatrisa potomci su Uroša Prvog, raškog velikog župana, napisao je Duško Lopandić visoki državni funkcioner i diplomata SiCG u skoro objavljenoj knjizi LETOPIS VELIKIH ŽUPANA, i razumije se ostao ziv. Taj podatak je rezultat višegodišnjeg predanog autorovog istraživačkog rada po kojem su srpski vladari Elisabeta Druga (u Engleskoj), Hans Adams Drugi (u Lihtenstajnu), Margareta II (u Danskoj), Harald Peti (u Norveskoj), Karl 16-Gustav (u Švedskoj), Huan Karlos Prvi (u Spaniji), Renije treći (u Monaku), Albert Drugi (u Belgiji), Henri (u Luksemburgu) i Beatrisa (u Holandiji). Svima njima je direktni predak Stefan Nemanja. Autorov generalni stav glasi: Svi smo rođaci! “Nismo svesni činjenice obrazlaže to Lopandić, da su mnoge poznate istorijske ličnosti naši direktni preci i da svi ljudi na Balkanu, ali i u Evropi imaju rođacke veze. Svako od nas ima 250 rođaka računajući 200 godina unazad. Do doba Stefana Nemanje 800 godina unazad, teoretski svi imamo oko milijardu predaka! Pre hiljadu godina Evropa je imala oko 50 miliona ljudi, pa je lako zaključiti da svi imamo iste pretke”, zaključio je on.

Bez obzira na oskudicu izvora koju konstatuje autor, župan Uroš Prvi, po njemu, je uspostavio bliske veze za zapadnim zemljama i vizantijskim rivalima, posebno Mađarskom. Lopandić otkriva da je posredstvom kćerke Jelene, žene ugarskog kralja Bele II Slijepog, Uroš prvi postao predak velikog broja evropskih vladara. Tako su svi Englezi vladari iz Šekspirovih drama o borbama Crvene i Bijele ruže, dinastije Lankaster i Jork, Richard II i III, Henrih IV,V i VII Uroševi potomci. Krugu Uroševih nasljednika pripada i čiča Pera-kralj Petar Karađordjević preko svoje majke Marije Hoencolern od Rumunije. Paradoksalno kod Lopandića je to, da su svi evropski vladari direktni potomci Nemanjića i Uroša II, dok po njemu nije u potpunosti utvrđeno porijeklo dinastije Nemanjić od njega. Jer, veli on, indirektni izvori ukazuju da je Uroš bio stric ili brat Nemanjinog oca Zavide. No, ni tu nije kraj, autorovom egzibicionizmu. To potkrepljuje njegova teza da iako su Nemanje po muškoj liniji odavno izumrli, do danas im se može pratiti krvna linija preko tri žene: knjeginje Milice, Jelisavete, kćerke kralja Stefana Dragutina Teodore, sestre cara Dušana. Lopandić je utvdio da je Stefan Nemanja direktni predak ruskog cara Ivana IV Groznog, francuskog kralja Luja 14, ruske Carice Katarine Prve, austrougarskog cara Franja Josifa i drugih.. Lopandić svojom knjigom nije izmislio mnogo novoga. On se oslanja na stariju mitologiju o Nemanjićima bezrezervno je podržavajući i nastavljajući. Taj mitski krug učvrstio je Mavro Orbini da bi docniji Nemanjini biografi povezivali njegovo porijeklo sa rimskim carem Flavijem Valerijem, Konstantinom Velikim i njegovim suvladarom Licinijem koji su donijeli poznati Milanski edikt (313. g.) o slobodnom ispoljavanju hrišćanske vjere (dr D. Radojević, Crnogorci na limesu, 1999, str 110). Svetigora i Pobjeda su slijedili svojevremeno ovaj velikosrpski trag koji je izjednačavao 8 vjekova razlike izmedju Nemanje i Licinija. Slijedeći mitove oni su u tekstu koji je svojevremeno prenio CKL, da podsjetimo, člankom “Njegoš Nemanjić”, doveli velikog crnogorskog pjesnika u liniju potomka velikog zupana. U doba Nato bombardovanja tzv. SRJ 1999. g. srpska senzacionalistička stampa (Trece čudo, Dosije X i drugi) Nemanju proizvodi u Hristovog potomka, obogaćujuci tu “direktnu vezu” insinuativnom i izmišljenom konstrukcijom i kopulom NEMANJIĆI I TREĆI SVJETSKI RAT.

U II tomu svoje ILUSTROVANE ISTORIJE CRNOGORSKOG NARODA, pod naslovom “Zeta u državi Nemanjica”, akademik Rotković je dokazao da imenica Nemanjić postoji i danas u češkom jeziku sa značenjem – onaj koji nema ništa. Takođe je dokazano da su u rodoslovima Nemanjica pominje Nemanjin predak Bela Uroš, te da Uroš nije ime nego mađarska titula od ur-čovjek, gospodin u smislu gospodar što se dosljedno navodi u srpskim titulama. Pored imena Bela koje je nosilo nekoliko ugarskih kraljeva i titula ur-oš, i ime Stefan, zaključuje naš akademik, povezivalo je Nemanjiće i Mađare jer je njihova država, kruna Sv. Stefana.

Pravdajući se da nije imao političkih već samo simboličkih nauma i zaključaka kada je riječ o genealogiji, Lopandić je i u tom pogledu zapao u okove mitologije, da je Srbija odavno integrisana u evropski kontekst i širu politiku. Otuda se može formirati novi zaključak, da njoj u stvari i nijesu potrebne nikakve integracije u evroatlanske strukture i ulazak u EU jer je ona tamo, navodno odavno, preko Nemanjića i sličnih zbog čega tobože nikada nije bila zabačena provincija na evropskoj periferiji. Međutim, svojim sadrzajem i porukama Lopandićeva knjiga svjedoči da država Srbija teško hramlje na štakama mitske i kvazi herojske prošlosti, ubijeđena da će joj taj duh, a ne realni život, imperativi vremena i njegovi standardi, kriterijumi evropskog i svjetskog okruženja, istina, nauka, tehnika i druge nezaobilazne vrijednosti, obezbijediti razvoj, properitet i progres. Mitski duh Srbije miruje u Aladinovoj čarobnoj lampi, našto se ne smije osvrtati savremena Crna Gora pronalazeći svoje puteve ka evropskim integracijama. Za nju nije značaja u traženju tih puteva činjenica, da mitski duh Srbije na štakama proizvode njeni državni zvaničnici i visoki funkcioneri s neskrivenom pretenzijom da i crnogorska država ostane trajno u zagrljaju i malodobnosti hromog srpskog “brata”.

aktuelno.me