Ništa posebno novo neću reći jer se, manje više, sve zna. No, ipak, na ovo treba još jednom ukazati pred predstojeće Parlamentarne izbore. Jer to je, bez ikakve sumnje, okolnost koja onemogućava pobjedu suverenističkog bloka na tim, i svim drugim izborima u dogledno vrijeme, čak i da je situacija u Crnoj Gori mnogo naklonjenija suverenistima. O čemu se, zapravo, radi?
Prema podacima Uprave za statistiku MONSTAT, u Crnoj Gori je sredinom 2022. godine bilo 617.213 stanovnika. Broj onih starosti do 17 godina (dakle, dijela populacije koja nema biračko pravo) u istom periodu navedene godine je bio 132.606 ili 21,5%. Kad ovaj broj oduzmemo od ukupnog broja stanovnika Crne Gore, dobijamo broj od 484.607 građana koji imaju pravo glasa. Međutim, ukupan broj onih s biračkim pravom u Crnoj Gori je 542.154.  Ako od ovog broja oduzmemo broj stanovnika Crne Gore koji to pravo imaju (484.607) dobijamo broj od 57.547 onih koji imaju pravo da  glasaju u Crnoj Gori, iako, prema iznijetim podacima, nijesu njeni stanovnici, a to je procenat od blizu 11%! S tim u vezi je pitanje koje se nameće: „Ko, u stvari, donosi komotne pobjede prosrpskom režimu u Crnoj Gori?“ I odgovor na ovo pitanje je, takođe, lako predvidljiv: „Upravo oni koji nijesu stanovnici ove države, a imaju biračko pravo!“ Ovdje se i kriju razlozi nadmoćne pobjede prosrpskog kandidata na nedavnim Predsjedničkim izborima. Jer, realno je pretpostaviti da veliki broj njih glasa prosrpski blok u Crnoj Gori. Takođe, moglo bi se zaključiti, obzirom na sve što se poslednje dvije i kusur godine događa u Crnoj Gori, da su to, uglavnom, glasovi građana iz Srbije i Republike Srpske. Čiji je dolazak na glasanje protekao bez prisustva kamera na graničnim prelazima u Crnoj Gori, koje su, neko vrijeme „slučajno“ bile isključene.
Dakle, ako oduzmemo procenat onih s biračkim pravom koji u Crnoj Gori ne žive, pobjeda prosrpskog kandidata na Predsjedničkim izborima ne bi bila ni približno tako ubjedljiva. I dok god budu imali prednost u startu  od oko 11% prosrpskih glasača (vjerovatno nešto manje, jer među tih 57.547 glasača ima rijetkih koji ne glasaju za srpske stranke), onih koji ne žele nezavisnu, građansku i sekularnu Crnu Goru kao članicu EU, ne treba da brinu za  kontinuitet svojih ubjedljivih pobjeda na izborima. Jer to je prednost koju, ni u najljepšim snovima, suverenistički blok, pri postojećoj polarizaciji našeg društva, ne može sustići. Treba takođe istaći, da je taj procenat (koji će vremenom biti sve veći ako se nešto hitno ne preduzme), u odnosu na ukupan broj stanovnika Crne Gore, ogroman i da prijeti njenom definitivnom posrbljavanju.
Zbog svega toga, čudi ćutanje suverenističkog bloka po ovom pitanju. Istina, tu i tamo ima povremenih reakcija na ovaj problem, ali sve je to nekako mlako i nedovoljno energično. Jer, ovo pitanje apsolutno zaslužuje da suverenističke partije vrše konstantan pritisak na aktuelni režim, uz takođe, upornu komunikaciju s međunarodnim institucijama nadležnim za ova pitanja. Takođe, i vaninstitucionalno djelovanje, svim demokratskim sredstvima, je više nego neophodna i realna opcija.
Nije valjda da smo došli do toga, da čutanje suverenističkih snaga u Crnoj Gori znači zatvaranje očiju pred ovim krucialno važnim problemom za dalju budućnost Crne Gore. Ako to nije u pitanju, trgnimo se više! Jer nije posljednja ura, no ona iza nje, kada je pacijent već klinički mrtav.