Dok je Kralj Nikola I Petrović Njegoš, kao saveznički vladar Crne Gore, države saveznice, bio u progonstvu, konfiniran i zatočen na tlu Francuske; dok mu je voljom srpskih i francuskih vlasti spriječen povratak u domovinu, Srbija je izvršila brutalnu i kriminalnu invaziju, okupaciju i aneksiju Crne Gore 1918. godine.

Izuzetno priznanje: O Kani Radević na Univerzitetu Prinston

Ovaj ''bratski'', ili bolje rečeno najbizarniji Zakon donijela je vlada dr Vladana Đorđevića. Time je otpočeo progon Crnogoraca iz Srbije, te zabrana ulaska u Srbiju. Parola je bila jasna: ''Cigane i Crnogorce treba bez obzira vraćati sa granica.''

Nije on ni u Srbiji, ni iđe drugo nikad osnovao nijednu školu, niti je bio ikakav prosvjetitelj… Jedno su istorijske činjenice, drugo su bajke i fikcije

Bio je to pokret naroda odraslog i opstalog u slobodi. Imali su zajednički cilj da se Crna Gora oslobodi nametnutog novog ropstva od strane Beograda i dvora Karađorđevića

Carigrad sa Vukašinom pojačava svoju ulogu sudije koja se svodi na to da on među pravoslavnim crkvama bolje procjenjuje doprinose njihovih vjernika i vladalaca opštoj političkoj simfoniji na Istoku, čime ističe nadmoć svojih vrijednosnih kriterijuma nad kriterijumima lokalnih crkava. Posebno Ruske i Srpske. Sve istočne crkve su uvijek djeca svoje majke u Carigradu i ne mogu nikad da se otrgnu od njenih prsa. Jedino je grčko mlijeko Božje

(Zbog izuzetne aktuelnosti i savremenosti objavljujemo dva intervjua istaknutog crnogorskog arhivskog naučnika dr.sc. Mila Bakića – sa naučnim zvanjem doktora informacijskih znanosti, smjer arhivistika – koje je dao Goranu Sekuloviću početkom devedesetih godina, dakle, prije trideset godina kada je bio u zvanju naučnog stepena magistra. Ova se njihova aktuelnost i modernost očituje u idejama da manipulacija arhivima i propaganda proizvode totalitarizam, kao i na mnogim drugim poljima društvenosti i istoričnosti, a osobito u sferi nacionalizma i ekstremnog nacionalizma kao prije svega necivilizacijskih fenomena i kao konstantne rak rane država i društava na Balkanu)

Naravno da je pričica kako je Milovan Đilas 1945. napisao neki članak za list Borba te su zbog tog članka Crnogorci postali Crnogorci, a do tog članka su bili Srbi, čista bajka. Istina je da su vladika Petar II Petrović Njegoš i kralj Nikola propagirali srpstvo iz političkih i dinastičkih razloga, ali običan narod u Crnoj Gori nikad se nije odrekao crnogorstva.

U Srbiji i Crnoj Gori postoji iskrena negativna saradnja Srpske pravoslavne crkve sa političkim snagama: u Srbiji sa samom vladom, a u Crnoj Gori sa iredentističkim delom vladajuće parlamentarne većine i članova vlade. Ta saradnja, na programu Velike Srbije, održava u Beogradu na vlasti ultra-nacionalističku vladu i kriminalne bande, dok u Crnoj Gori ona teži uništenju crnogorske nezavisnosti uz pomoć velikosrpskih partija i saradničkih gangsterskih bandi sa beogradskim, navodi Veselinov

Dragoslav Janković je u knjizi ''Državnopravna istorija Jugoslavije'' (Naučna knjiga, Beograd, 1982, str 6), zapisao: ''U Letopisu popa Dukljanina, istorijskom izvoru XII veka, nalazimo više podataka iz kojih možemo doznati dosta o društvenom uređenju najstarije crnogorske države - Duklje''

''Znam za slučaj nekog Bulatovića, zvanog Pukovnik, koji je dopao Srbima šaka. Ovaj nesrećni čovjek je tri puta vješan od strane Srba. U posljednjem trenutku uže se prekinulo kako ne bi odmah umro, već da bi duže patio. Nakon toga, slomili su mu ruke i noge. I naposljetku, još živom, odrali su mu kožu, kao da je životinja''. Da nije data od strane britanskog oficira, teško da bi ova izjava bila vjerodostojna.